Πολλοί απο εμάς, θυμόμαστε τα σχολικά μας χρόνια με νοσταλγία και αγάπη. Η δασκάλα της πρώτης δημοτικού, το παιδάκι που μοιραζόμασταν το θρανίο, τα παιχνίδια που παίζαμε στο διάλειμμα, την κυρία του κυλικείου και τόσα άλλα. Υπάρχουν και άνθρωποι όμως, που θυμούνται με τρόμο τα χρόνια αυτά. Παιδιά που υπέφεραν απο ανελέητο bullying, παιδιά που έτυχαν στους χειρότερους δασκάλους, παιδιά που ήταν μόνα και χωρίς φίλους. Παιδιά που υπέφεραν στο δημοτικό, στο γυμνάσιο, στο λύκειο ή καθόλη τη διάρκεια των σχολικών τους χρόνων.
Η κατάσταση πλέον, είναι τρομακτική. Τα περιστατικά ωμής βίας απο παιδιά είναι καθημερινά και κάθε φορά που ακούω να συμβαίνει κάτι τέτοιο, σοκάρομαι απο το πόσο μικρά είναι αυτά τα παιδιά. Μια 12χρονη έσβησε πάνω σε 13χρονη τσιγάρο, δύο 14χρονοι έδειραν και λήστεψαν έναν 15χρονο, ένας 17χρονος κατέληξε στο νοσοκομείο επειδή "του την έπεσε" μια ομάδα ανήλικων. Πηγαίνουν στο σχολείο με μαχαίρια, κλέβουν, δημιουργούν φασαρίες απο το τίποτα, επιτίθενται λεκτικά και σωματικά στους συμμαθητές τους για το παραμικρό, χτυπούν με βιαιότητα σε όποιο σημείο του σώματος μπορούν, χωρίς να νοιάζονται για τις συνέπειες ή τη ζημιά που θα προκαλέσουν και μάλιστα, τα καταγράφουν κιόλας με τα κινητά, καμαρώνοντας για τα κατορθώματά τους!
Οι παραβατικές συμπεριφορές έχουν γίνει μάστιγα στα σχολεία και το κακό είναι οτι τα παιδιά αυτά, δεν αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα όσων κάνουν. Με ένα "έλα μωρέ, πλάκα κάναμε" ή "θέλαμε λίγο να τους τρομάξουμε", κ.α., θεωρούν οτι το θέμα έχει λήξει και οτι δεν θα υπάρξει κάποια συνέπεια. Δυστυχώς, τις περισσότερες φορές, η κατάσταση συνεχίζεται, με το θύμα να υποφέρει και τους θύτες να συνεχίζουν να "εγκληματούν". Κάθε φορά που ακούω για τέτοια περιστατικά, ανατριχιάζω ολόκληρη και φοβάμαι. Φοβάμαι για το δικό μου παιδί.
Που οφείλεται όμως αυτή η συμπεριφορά ανήλικων κοριτσιών και αγοριών; Υπάρχουν έρευνες που δείχνουν πως, ένα παραβατικό παιδί, έπεσε το ίδιο στο παρελθόν ή είναι ακόμα, αποδέκτης τέτοιας συμπεριφοράς απο το περιβάλλον του. Η αίσθηση ανωτερότητας που νιώθουν τα παιδιά αυτά, τους κάνει να αισθάνονται δυνατοί. Επίσης, με τον τρόπο αυτό, προσπαθούν να τραβήξουν την προσοχή, των γονιών ή του περίγυρού τους, προσπαθώντας να γίνουν πιο δημοφιλείς, χωρίς να καταλαβαίνουν όμως πως, έτσι τους αποφεύγουν και τους φοβούνται οι γύρω τους. Τέλος, οι ψυχολογικοί παράγοντες (ανασφάλεια, ζήλεια, προσωπική δυστυχία, βιώματα απειλής ή κακοποίησης κ.α.) είναι σημαντικοί και, μπορούν πολύ εύκολα να οδηγήσουν ένα παιδί σε τέτοιου είδους συμπεριφορές. Η εκδήλωση όλων αυτών γίνεται με κάθε μορφή βίας προς τους άλλους, σωματική, λεκτική, ψυχολογική.
Άλλοι πιστεύουν πως όλο αυτό το χάλι, οφείλεται στον εγκλεισμό κατά την καραντίνα, άλλοι οτι οφείλεται στα παιχνίδια που παίζουν στις κονσόλες και το internet, άλλοι απο την τηλεόραση. Πιστεύω πως, μαζί με όλα τα προηγούμενα, είναι και θέμα παιδείας, θέμα οικογένειας. Για τη συμπεριφορά ενός παιδιού, ευθύνονται πρώτα οι γονείς αλλά και η κοινωνία με τη σειρά της. Εμείς είμαστε αυτοί που θα πρέπει να διδάξουμε το σωστό και το λάθος. Κανένα παιδί, δεν γεννιέται κακό παιδί. Όταν ένα παιδί μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον επικριτικό, όπου οτι και να κάνει, όσο και να προσπαθεί, δεν είναι σωστό και γίνεται αποδέκτης θυμού, εκφοβισμού και υποβιβασμού, είναι πολύ εύκολο, μεγαλώνοντας να αρχίσει να φέρεται έτσι. Δυστυχώς, όσα καλά σπίτια, γεμάτα αποδοχή, κατανόηση και αγάπη υπάρχουν, άλλα τόσα σπίτια με βία σε διάφορες μορφές, βρισιές και προβλήματα υπάρχουν. Μπορούμε να βοηθήσουμε το θύμα, μπορούμε όμως να βοηθήσουμε και τον θύτη;
Η κατάσταση είναι δύσκολη και πραγματικά, δεν ξέρω πώς έχουμε φτάσει σαν κοινωνία σε αυτό το σημείο. Έχω υπάρξει θύμα bullying για δύο χρόνια, ήμουν μόλις 7 χρονών, μπορώ να καταλάβω ακριβώς πως νιώθει ένα παιδί που βιώνει κάτι τέτοιο. Η λύση πρέπει να δοθεί τόσο απο εμάς, τους γονείς όσο και απο το σχολικό περιβάλλον. Υπάρχει νόμος (5029/2023 (ΦΕΚ A 55 - 10.03.2023) «Ζούμε Αρμονικά Μαζί - Σπάμε τη Σιωπή»: Ρυθμίσεις για την πρόληψη και αντιμετώπιση της βίας και του εκφοβισμού στα σχολεία και άλλες διατάξεις.), ο οποίος προβλέπει πώς μπορούν να αντιμετωπιστούν αυτά τα περιστατικά. Το σημαντικότερο όλων όμως, είναι τα θύματα να μιλάνε. Δεν είναι εύκολο, αλλά μόνο αν μιλήσουν θα μπορέσουμε να τα βοηθήσουμε, ίσως σε συνεργασία με το σχολείο και αν χρειαστεί, να ζητήσουμε και τη βοήθεια κάποιου ειδικού.
Φωτογραφία: Photo by Road Ahead on Unsplash
0 Comments:
Δημοσίευση σχολίου